Kartezjusz

   
            Refleksje nad rozważaniami Kartezjusza rozpocznę od analizy fragmentu, który zrobił na mnie największe wrażenie: „Poznałem stąd, że jestem substancją, której całą istotą czyli naturą jest jeno myślenie, i która, aby istnieć, nie potrzebuje żadnego miejsca, ani nie zależy od żadnej rzeczy materialnej”. Myślę, więc jestem. Z pewnością domeną istoty ludzkiej są procesy myślowe. Trudno sobie wyobrazić, aby istniało gdzieś i kiedyś stworzenie przetwarzające więcej informacji w postaci myśli. Przeciętnie człowiek ma dziennie około siedemdziesiąt tysięcy myśli – jest to liczba wręcz niewyobrażalna zważywszy na to, jak niewiele z nich ma sens i jest konstruktywna; pytanie co się dzieje z resztą? Przepada w nicość? A może myślenie to nawyk szkodliwy? Zastanawiające jest, że zarówno medytacja, jak i trening inteligencji emocjonalnej oparte są na przerwie w myśleniu.          Uchwyceniu tej luki, która zwykle nie trwa długo, bo już za chwilę pojawia się nowa myśl, i tak bez końca.
              Gdyby myślenie było na wskroś racjonalne i logiczne, życie nie nastręczałoby tylu problemów, jednak na myśli wpływają emocje, a te są jak dzikie konie – więc jaką można mieć kontrolę nad myślami?
              Jednak trudno zaprzeczyć, że taki jest człowiek, jak jego myśli. To chyba najważniejsza nauka w życiu, a przecież znając ją popadamy w przygnębienie, złorzeczymy, wyobrażamy sobie negatywne scenariusze – to przecież prawie pewna droga do zguby. Czy więc myślenie jest automatyczne? Do pewnego stopnia tak, ale cała sztuka w tym, aby przerwać ten tok, i powrócić do źródeł, zadać sobie odpowiednie pytania – i to też jest myśl!

---

Poczucie skuteczności własnej a wypalenie zawodowe

Formy przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu podzielone zostały na dwie grupy: te, które pracownik może realizować we własnym zakresie, względnie zależne od niego, oraz te  w toku realizacji których, niezbędne jest otoczenie, zależne od otoczenia, lub choćby od jednej osoby.
Profilaktyka na rzecz przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu polega przede wszystkim na zdiagnozowaniu, we własnym zakresie, początkowych symptomów, które formalnie nie muszą oznaczać początku procesu – kluczową kwestią jest odzyskanie kontroli nad własnym życiem i realizowanie własnych celów w miejsce indoktrynacji uprawianej przez poszczególne organizacje. 

Przykładem metody służącej wyżej opisanemu celowi jest metoda Bärbela Kerbera, oparta na pięciu krokach: pierwszy służy eliminacji zbyt dużej ilości obowiązków, drugi oddzieleniu spraw ważnych od mniej ważnych i zawodowych od prywatnych, trzeci z założenia ma służyć stworzeniu mechanizmu przeciwdziałania nawarstwiania się kwestii zawodowych i tym samym uszczuplania czasu wolnego – pracownik musi sam sobie odpowiedzieć, co spowodowało, iż zatracił radość z życia; zapobieganie nawarstwiania zadań stanowi także krok czwarty, w ramach którego należy uczyć się odmawiać, a także wypowiadać swobodnie własne zdanie, wedle własnego rozsądku, część tego stanowi odrzucanie niektórych zadań poleconych. Metodę wzbogaca krok piąty polegający na bieżącej regeneracji sił: robieniu przerw, relaksowaniu się, kontemplowaniu. Sednem tej metody jest ustalenie jasnych granic, które nie mogą być przekroczone – stawką własny spokój, czas wolny, energia. 

Uwarunkowania ekonomiczne młodych Latynosów

Uwarunkowania ekonomiczne dotyczące Latynosów ogółem przekładają się w bezpośredni sposób na sytuację młodzieży latynoskiej. Obecnie – w 2017 roku – w rejonie Ameryki Łacińskiej żyje około 163 milionów osób w wieku od 15 do 29 lat, co stanowi 25% populacji.

          Odnośnie wymienionego przedziału wiekowego – 15-29 lat – analizując sytuację Latynosów relatywnie starszych, zbliżających się do trzydziestego roku życia, statystycznie na 10 osób ich struktura w kontekście sposobu uzyskiwania dochodu prezentuje się w następujący sposób:

o      3 z nich należy do pokolenia NEET, czyli do osób bezczynnych, nie usiłujących podjąć prac zarobkowych lub dalszej nauki,

o      4 z nich uzyskuje dochody w sektorach nieformalnych,

o      2 z nich pracuje formalnie,

o      1 z nich to pracujący student.

W przypadku młodzieży zatrudnionej średnia płaca brutto w Ameryce Południowej i Środkowej, w zależności od grupy wiekowej, kształtuje się następująco (dane na 2013 rok):

o      350 USD dla osób z przedziału wiekowego 15-19 lat,

o      600 USD dla osób z przedziału wiekowego 20-24 lat,

o      800 USD dla osób z przedziału wiekowego 25-29 lat.

Po opuszczeniu szkoły znaczna część młodzieży latynoskiej przechodzi w stan bezczynności; dane dotyczące wybranych krajów zostały przedstawione z uwzględnieniem płci:

o      w Argentynie dotyczy to 42% młodych mężczyzn i 55% kobiet,

o      w Brazylii taki stan rzeczy odnosi się do 45% mężczyzn i 52% kobiet,

o      w Paragwaju, po opuszczeniu murów szkoły bezczynnymi pozostaje 30% mężczyzn i 41% młodych kobiet.

Podobnie pesymistycznie prezentują się dane dotyczące samego wykształcenia; poniższy rysunek obrazuje procentowy rozkład liczby Latynosów w wieku 15-29 lat z podziałem na ukończone bądź nieukończone poziomy edukacji w trójstopniowej strukturze kształcenia.

Cyfryzacja

W niniejszym podrozdziale zostanie zaprezentowane kluczowe dla toku pracy pojęcie „cyfryzacji”. Można wyróżnić dwie podstawowe koncepcje opisujące to pojęcie – obie odnoszące się do wyrazów anglojęzycznych:

1. Digitization (digityzacja) – zmiana formatu z analogowego na cyfrowy.

2. Digitalization (digitalizacja) – adaptacja i rozpowszechnianie technologii cyfrowych.

Pojęcie drugie: digitalization, ma precyzyjniejsze znaczenie w kontekście rozważań zawartych w pracy, i na nim – w sensie odnośnika – opierała się koncepcja stworzenia Ministerstwa Cyfryzacji.

            Poszukując pełnego znaczenia terminu „cyfryzacja” należy rozszerzyć konotacje związane z digitalizacją o cechy doktryny; zasadna jest definicja cyfryzacji oparta na następujących podstawach:

·      jest to wielodyscyplinarna dziedzina rozważań, łącząca: komputeryzację, usieciowienie i informatyzację,

·      jej postęp zależny od stopnia społecznej akceptacji.

Istnieją również źródła, według których cyfryzacja i digitalizacja są synonimami, przykładem tego jest Nowy leksykon PWN z 1998 roku - z uwagi na ten fakt w celu uzupełnienia definicji cyfryzacji korzystne jest wymienienie cech charakterystycznych digitalizacji; należą do nich:

·      przekształcenie fizycznego świata w cyfrowy,

·      zwiększenie szybkości dostępu do danych i oszczędność powierzchni ich przechowywania,

·      stworzenie jednego uniwersalnego języka zastępującego wiele form komunikowania się, przykładowo: obrazu, ruchu, dźwięku,

·      nadanie przekształcanym treściom atrybutu uniwersalności, co wiąże się z nieporozumieniami w wymiarze kwestii autorstwa,

·      wielo-interpretacyjność przekształcanych treści,

·      tworzenie społeczeństwa uniwersalnego, gdzie zacierają się cechy charakterystyczne dla danych kultur.

Alternatywną definicję cyfryzacji podaje firma Digital McKinsey – według tej formuły o cyfryzacji można mówić w przypadku użycia narzędzi cyfrowych, które zastosowane są w celu poprawy produktywności i przyspieszenia rozwoju gospodarczego. Jest to więc definicja, dla której nieodłącznym kontekstem jest poprawa w obszarze gospodarczym, a samo użycie i rozpowszechnianie technologii cyfrowych nie stanowi wystarczającego warunku do zastosowania terminu cyfryzacja.

Cyfryzacja może być traktowana jako proces mający postać:

·      angażowania narzędzi i technologii cyfrowych do zmiany otoczenia, prowadzenia biznesu, wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy,

·      konwergencji wymiarów: rzeczywistego i wirtualnego.

Traktowanie pojęcia cyfryzacji w kategorii procesu związane jest z przemianami w dzisiejszym świecie i pokłosiem globalizacji: powstawaniem społeczeństwa informacyjnego – wzrastająca potrzeba cyfryzacji jest związana z rozwojem w czasie społeczeństwa informacyjnego, którego nadrzędnymi cechami są:

·      wytwarzanie informacji,

·      przechowywanie informacji,

·      przekazywanie informacji,

·      pobieranie informacji,

·      wykorzystywanie informacji.

Społeczeństwo informacyjne w dzisiejszej postaci jest efektem czterostopniowej ewolucji, rozpoczętej po drugiej wojnie światowej – cyfryzacja jest naturalnym skutkiem istnienia i rozwoju społeczeństwa informacyjnego; ów rozwój posiada imperatyw narastającej cyfryzacji i informatyzacji

---

Narkomania wśród nieletnich

Ze zwiększonym prawdopodobieństwem popadnięcia w nałóg używania substancji psychoaktywnych związany jest obniżony poziom samooceny; w grupie teorii osobowościowych, koncepcjami odnoszącymi się wprost do tego aspektu są:

1. Teoria obniżania własnej pozycji Kaplana: która nałóg traktuje jako zachowanie dewiacyjne będące efektem nieprzystosowania do norm społecznych i odejściem od społeczeństwa w celu uniknięcia doświadczenia cierpienia.
2. Teoria samooceny w odniesieniu do uzależnień Steffenhagena: wedle której substancja psychoaktywna jest środkiem kompensacyjnym dla osób chcących obronić swoje ego – w przypadku, kiedy doświadczają braku poczucia własnej skuteczności. Uzależnienie zazwyczaj dotyczy osób, które nie posiadają wystarczającej ilości odniesień życiowych, na skutek nadopiekuńczości rodziców. Takie osoby odczuwają często napięcie i niepewność; ponadto obniżone poczucie własnej samooceny jest skorelowane z pragnieniem szybkiej gratyfikacji.

Sięganie po substancje psychoaktywne w znacznym stopniu związane jest z redukcją doświadczanego stresu. Modele redukcji stresu interpretują używanie tych substancji jako redukowanie tak zwanego „napędu”, czyli przykrości, lęku. Brak posiadania mechanizmów adaptacyjnych generuje takie stany, jak: bezradność, złość, wycofanie – omawiane substancje służą do niwelowania tych stanów. Stres jest samodzielnym imperatywem powodującym spotęgowane używanie substancji psychoaktywnych – co potwierdzają przykłady osób, których przyjmowanie zakwalifikować można jako przynależne do modeli: eksperymentalnego i rekreacyjnego; w przypadku sytuacji stresującej dla nich, zwiększają spożycie alkoholu. Spożywanie substancji psychoaktywnych, jako środek na zmniejszenie stresu, w istocie intensyfikuje indolencję w zakresie umiejętności radzenia sobie ze stresem

---

Zarządzanie marką BMW

Generalnie schyłek lat 50-tych to największy kryzys BMW. Historia tej firmy mogła zakończyć się w roku 1958, kiedy to BMW chciał wykupić Daimler-Benz. Do przejęcia jednak nie doszło.

            Samochód osobowy BMW lat 60-tych kojarzy się ze średniej wielkości, zwrotnym autem przeznaczonym do dynamicznej jazdy. W 1961 roku BMW zapoczątkowało nowy standard, który był wypełnieniem niszy rynkowej i nazwało go: „Nowa klasa” (Neuen Klasse). Pierwszym przedstawicielem tej klasy był model 1500. Sukces tego pojazdu był tak ogromny, że musiano zwiększyć możliwości produkcyjne, w tym celu rozbudowano koncern o dwie fabryki. BMW stało się masowym producentem aut.

            Innym przedstawicielem „Nowej klasy” wartym odnotowania ze względu na wizerunek marki BMW był model 1600-2. Był jeszcze mniejszy od poprzednika, cechowała go swoista „zgrabność” prezencji, okrągłe reflektory i niemalże pionowo ustawiona przednia szyba. Model ten również odniósł wielki sukces finansowy, podobnie jak „mała” sportowa limuzyna BMW 2002 – kolejny przedstawiciel „Nowej klasy”. Auta BMW były kupowane pomimo stosunkowo wysokiej ceny, stały się modne, tworzyły standard, zapewniały prezencję, doskonałość technologiczną i walory szybkościowe: model 2002 przekroczył barierę 200 kilometrów na godzinę.

            Od roku 1968 zauważyć można powrót do koncepcji większych samochodów w wizerunku marki BMW. Wtedy też zostały wprowadzone podwójne przednie reflektory,  charakterystyczne dla późniejszych serii, aż do obecnych czasów.

            Analizując dzieje koncernu BMW nie ulega wątpliwości, że kluczowym punktem był  rok 1970, kiedy na scenie pojawił się Eberhard von Kuenheim. Był on kolejno: dyrektorem zarządzającym, prezesem i przewodniczącym rady nadzorczej BMW. Era Kuenheima trwała do roku 1999. W tym okresie miały miejsce następujące fakty:

- obroty BMW wzrosły osiemnastokrotnie,

- zatrudnienie w BMW wzrosło o ponad 200%,

- wartość sprzedaży BMW wzrosła trzydziestokrotnie,

- ilość sprzedanych samochodów osobowych BMW wzrosła czterokrotnie,

- powstała Centrum Badawczo Inżynieryjne dla koncernu,

- przejęto brytyjskiego Rovera (co, jak się okazało, było błędem),

            W latach 70-tych samochody osobowe BMW były projektowane głównie pod rynek amerykański. Drogie egzemplarze modelu z Serii 5 eksportowano za ocean z ogromnym powodzeniem, a BMW stał się symbolem luksusu i sportowej sylwetki – na co wpływ miało także utworzenie sekcji BMW Motosport zajmującej się: produkcją wersji cywilnych modeli sportowych i ogólnie udziałem BMW w zawodach sportowych, czego przykładem mogą być wyścigi Formuły 1 lub wyścig Le Mans.

---

Zasady funkcjonowania garnizonów

1. Definicje i podstawy prawne istnienia garnizonów     

Zasadniczo funkcjonują dwa opisy odnoszące się do pojęcia „garnizonu” i mogące służyć jako definicja tego pojęcia. Pierwsze związane jest z odziałem wojska, przebywającym stale lub czasowo w mieście lub twierdzy. Drugie z obszarem, na którym stacjonują jednostki wojskowe i będącym siedzibą instytucji wojskowych.

            Aktem prawnym, który bezpośrednio odnosi się do kwestii utworzenia garnizonów i kompetencji ich dowódców jest Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej w sprawie utworzenia, przekształcenia i zniesienia garnizonów oraz określenia zadań, siedzib i terytorialnego zasięgu właściwości ich dowódców - obecne brzmienie tego aktu było efektem nowelizacji, która nastąpiła 17 maja 2012 roku i nosi nazwę: Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej zmieniające rozporządzenie w sprawie utworzenia garnizonów oraz określenia zadań, siedzib i terytorialnego zasięgu właściwości ich dowódców - tym samym utracił moc poprzedni akt, również mający postać Rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej, datowany na 21 października 2004 roku.

            Wyżej wymienione podstawy prawne upoważniają do stwierdzenia, iż tworzenie garnizonów jest naturalną konsekwencją ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej. Siedziby garnizonów oraz ich zasięg terytorialny są ściśle wyspecyfikowane przez opisywane rozporządzenie; w Polsce przewidziane są 104 lokalizacje dla garnizonów – przykładowo dla większych miast, są to: Białystok, Bielsko-Biała, Bydgoszcz, Bytom, Elbląg, Gdańsk, Gdynia, Gliwice, Kielce, Kołobrzeg, Koszalin, Kraków – 2 garnizony, Lublin, Łódź, Olsztyn, Opole, Poznań, Piła, Przemyśl, Radom, Rzeszów, Siedlce, Słupsk, Szczecin, Toruń, Wrocław, Warszawa, Zamość, Zielona Góra.

Jeżeli garnizon stacjonuje w mniejszej miejscowości,  siedziba dowódcy znajduje się czasami w innym mieście – tak ma się rzecz przykładowo w przypadku: Sochaczewa czy Złocieńca. Ponadto oprócz wyznaczenia zasięgu terytorialnego danego garnizonu uwzględnione są uwagi o wyłączeniu pewnych gmin, pomimo, ze leżą one na terenie zasięgu garnizonu.

2. Organizacja życia jednostki wojskowej

            Codzienny tok służby w garnizonie precyzowany jest w Decyzji numer 445/MON Ministra Obrony Narodowej z 2013 roku w sprawie wprowadzenia do użytku Regulaminu Ogólnego Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej; wymieniony dokument składa się z dziewiętnastu rozdziałów, jednakże dla celów niniejszej pracy istotne są niektóre z nich.

2.1. Opuszczanie garnizonu

            Żołnierze mogą opuszczać garnizon, jeżeli to nie koliduje z wymaganiami służby wojskowej; odbywa się to za pozwoleniem, za zgodą przełożonych i za okazaniem dokumentu uprawniającego do przebywania poza terenem garnizonu. Czas przebywania poza garnizonem jest ściśle określony i terminem granicznym jest moment przypadający 30 minut przed pobudką: dnia  następnego w dni powszednie albo dnia następnego po dniu świątecznym w dni świąteczne i przedświąteczne. W przypadku żołnierzy niezawodowych okres opuszczenia garnizonu wynosi od 12 do 72 godzin – w zależności od tego, kto wydał pozwolenie na opuszczenie garnizonu: dowódca drużyny, dowódca plutonu czy dowódca kompanii.

            Istnieją pewne wyjątki związane z następującymi sytuacjami:

- możliwość przedłużenia przebywania poza garnizonem w przypadkach szczególnych: śmierci lub ciężkiej choroby bliskiej osoby, własnej ciężkiej choroby, konieczności pomocy ofiarom klęski żywiołowej.